Məclisimizin yaşağıdır Qarabağ. Şah damarımızdır Qarabağ. Musiqimizin beşiyidir Qarabağ. 30 ildən sonra yenidən bizimdir Qarabağ. Bu 30 il bizə bir kabus kimi göründü. Böyük qəhrəmanlıq tarixi yaşadıq. Şəhidlər verdik, göz yaşı tökdük. Əsir olduq, yetim olduq, şikəst olduq, balasız qaldıq, atasız qaldıq, torpağımızdan ayrı düşdük. Bunları yaşasaq da ürəyimizin bir hissəsi hər zaman Qarabağda döyündü. “Qarabağ şikəstəsi” nin səsini eşitikdə ürəyimizin bir hissəsi qan ağladı. Özümüzdən biixtyar yaş süzüldü gözlərimizdən.
Görəsən bu gün Kəlbəcərə də yağış yağırmı? Görəsən bu gün Şuşanın dağlarının yenə başı qardırmı, Görəsən Ağdama da qar yağdmı, görəsən Laşında ağaclar çiçək açdımı? Bu 30 ildə bu görəsənlər bizi bu taydan o taya boylanmağa məcbur edirdi. Bu gün isə o torpaqlar bizimdir, sahibinin. Necə sevinməyəsən? Necə xoşbəxt olmayasan? Bu gün hər birimiz Qarabağıq. Hər birimiz Azərbaycanlıyıq. Hər birimiz bu sevinci yaşayırıq.
Xalq artisti Afaq Bəşirıqızı bizimlə bu sevincə qoşuldu. Qalib ölkənin vətəndaşı olmağın sevincini yaşadığını bildirdi.
– Afaq xanım, “Qarabağ Azərbaycandır”. Necə də gözəl səslənir, deyilmi?
– II Qarabağ müharibəsində əldə etdiyimiz qələbə Azərbaycanda yaşayan və özünü Azərbaycan vətəndaşı hesab edən uşaqdan tutmuş böyüyə qədər hamını sevindirdi. Bu tarixi qələbəyə sevinməmək mümkün deyil. Çünki Qarabağ bizim əzəli torpaqlarımız idi və bu məsələdə biz haqq olan tərəf idik. Tanrı heç zaman haqqı nahaqqa qurban vermir. Düzdür bu 30 ildə çox böyük əziyyətlər çəkdik. Ümumiyyətlə bu 30 ildə ətrafımızda baş verən hadisələrdə bizə qarşı olan qınaq, istehza dolu baxışları udduq, dözdük. Hər 10 gündən bir cəbhə bölgəsindən xəbərlər gəlirdi ki, atəşkəs pozulub, düşmən cavab atəşi ilə susdurulub. Biz sülh danışıqlarını gözlədiyimiz halda yenə də şəhid verirdik. Mərd oğullarımızı torpağa basdırırdıq. Bu çox böyük zülm idi. Xalq olaraq bu 30 ildə çox böyük əziyyətlər çəkdik, səbr etdik. Ona görə də biz erməniləri heç bir vəchlə bağışlamamlıyıq. Onlara güzəşt etməməliyik. Biri var torpaq həsrətində olan şəhidlərimizin ruhları qarşısında əziyyət çəkək, onların qisasını ala bilməyək. Biri də var ki, şəhidlərimiz bizim etdiyimiz səhvlərin əziyyətini çəksin. Biz imkan vermərik ki, onların ruhları narahat olsun. Biz bundan sonra gələn nəsillərimizə övladlarımıza, uşaqlarımıza erməninin kim olduğunu tanıtmalıyıq. Güllü çiçəkli torpaqlarımızı otlu alaqlı, tikanlı bir məmləkət kimi geri aldıq. Onlar bizim torpaqlarımızda hər şeyi yandırıb məhv ediblər. Çünki bura onların öz evləri deyil. Bu torpaqlarda məbədlərimizi, abidələrimizi, yaşayış binlalarımızı dağıdıblar. Ermənilər üçün müqədəs heç nə yoxdur. Düzdür, biz onların gününə, həyat şəraitinə baxanda vəziyyətlərinin bərbad olduqlarının şahidi oluruq. Belə ki, əhalisinin bir hissəsi ölkədən didərgin düşüb xarici ölkələrə səpələnib. Getdikləri ölkələrdə əl altında işləyirlər, yaltaqlıqla məşğuldurlar. İnsana yaraşmayan xasiyyətləri ilə görükləri işlər buna sübutdur. Erməniyə insan demək olmaz. Erməni insan deyil.
– Qalib ölkənin vətəndaşı olmaq necə bir hissdir?
– Çox gözəl. Bu qalibiyyət münasibəti ilə Azərbaycan xalqını, özümü təbrik edirəm. Şəhidlərimizin qanların hər bir damlasına and içirəm ki, onların ahı yerdə qalmayacaq. Qisaslarını almağa bundan sonra da davam edəcəyik. Şəhidlərimizin qisası bəşəriyyətin sonuna qədər davam edəcək. Mən belə əqidədə, fikirdəyəm. Nəslimdə olan bütün uşaqları, gəncləri ömrün yetənə qədər o torpaqlarda böyüdəcəm. Xalqımı təbrik edirəm, hər birinə dözüm, qayıdacağımız torpaqlarda dirçəlişi həyata keçirmək üçün həvəs arzulayıram. Torpaqlarımızın daha da çiçəklənməsini istəyirəm. İşğaldan azad olunan rayonlarımızın dirçəlməsi, abadlaşdırlması, yenidən qurulmasında xalqıma səbr və əzəmət diləyirm.
– Afaq xanım, o torpaqlardakı kinoteatrlarımız və eyni zamanda teatrlarımızın binaları da məhv olub. Sizcə yenidən o teatr binalarını bərpa etmək mümkün olacaqmı? Bu teatrlar əvvəlki əhəmiyyətini qoruyub saxlaya biləcəkmi?
– Mədəniyyət, incəsənət təbliğatın ən önəli hissələrindən biridir. Ona görə də şəhərlərimiz bərpa olunanda yəqin ki, teatrlar da bərpa olunar. O teratrların əvvəlki nüfuzu, əhəmiyyətinə gəldikdə isə həmin teatrların bir qismi paytaxta müvəqqəti olaraq yerləşdirilmişdi və onlar yaradıcı işlərinə davam edirdilər. Belə ki, Füzuli Dövlət Dram Teatrı, Şuşa Dövlət Musiqili Dram Teatrı, İrəvan Dövlət Dram Teatrı bugünə qədər fəaliyyət göstərir. Çox güman ki, bu teatrları adı ilə bağlı olan şəhərlərimizə köçürüləcək. Yeri gəlsə o torpaqlarda yeni teatr binaları tikiləcək. Bunlarla bərabər mədəniyyətimizin beşiyi olan Şuşada mütləq şəkildə Musiqi Konsertvatoriyasının tikilməsi və istifadəyə verilməsi mütləqdir. Musiqi mədəniyyətimizin mənbəyi olan Şuşada biz istər milli istərsə də klassik musiqi Akademiyamızı bərpa edəcəyik. bu kpnervatoriya yenə dahi sənətkar Üzeyir Hacıbəyovun adını daşıyacaq. Planlarımız, arzularımız çoxdur Allah-təla bizi arzularımıza yetirsin.
– Qarabağ işğal olunmamışdan öncə hər birimizin bura dair bir əhdi vardı. Sizin əhdiniz nə idi?
– Ən böyük arzum Cıdır düzünə qalxmaqdır. İnşallah bu arzuma da çataram.Moderator.az
