Əvvəlki yazılarımda qeyd etdiyim kimi,döyüşçü ailesi,qazi bacısıyam.Vaxtaşırı bir yerə yığışanda söhbet edende her iki döyüşçü(həyat yoldaşım ve qardaşım 1-ci Qarabağ müharibesi döyüşçüsüdür)cəbhə yoldaşlarını xatırlayır,keçdikleri döyüş yolundan,iştirak etdikleri döyüşlerden danışırdılar.
Her defe de həyat yoldaşımın ürek yanğısı ile dediyi:”Heyf,necə igid oğullar şehid oldu,amma heç torpaqlarımızı qaytara bilmedik”-sözleri menim de üreyimi ağrıdırdı.Men de bir müellim inamı ile :
—-Narahat olma,bele qalmaz,geci-tezi var,ataların goruna qurban olum,”Özge atına minen tez düşer”–deyibler,çox çekmez,yurdlarımız özümüze qayıdar.
İnşaallah,—dedim
O da ümidsizcesinə:”İnşaallah”—dedi.
Amma ona teskinlik üçün dediyim bu sözlere özüm daha çox inanırdım,bilirdim ki,gec,ya tez ilahi ədalət bərpa olunacaq,haqq öz yerini tapacaq…Tapdı da!..
2020-ci ilin sentyabrın 27-de müharibenin başlanması xeberini eşidende gözlerinde bir sevinc işartısı gördüm,menim analıq hissim mende hardasa kövrek duyğular oyatdı:
“Axı,cavanlarımız şehid olur,—dedikde,mənə sərt şekildə:
—-Bəs nə edək?Torpaqlarımız bundan sonra daha bir otuz il də işğal altında qalsın?—dedi.”Çox düzgün qerar verdi Cenab Prezidentimiz,Allah onu,ordumuzu qorusun!
Men bu yaşımda dövletimiz,dövletçiliyimiz,Prezidentimiz uğrunda sinəmi,lazım gelse,gülle qabağına vererem…”
Men onun üzündeki qürür,fəxr hissini gördüm.
Döyüş tecrübesine göre cəbhə yoldaşlarının “qoca qurd”adlandırdıqları bu insan,uzun müddet tezyiq xesteliyinden eziyyet çekmesine baxmayaraq,sanki “ov üstüne atılmağa hazırlaşan şirə”dönmüşdü…
44 günlük Vətən müharibemizin bir anını belə gözden qaçırmır,her gün Ali Baş Komandanımızın xarici jurnalistlere verdiyi müsahibeleri diqqetle izleyir,azad olunmuş torpaqlarımızın müjde xeberini çox böyük sevinle qarşılayır,ordumuzun uğurlu emeliyyatlatları ile fəxr edirdi.
2020-ci ilin oktyabrın 9-da 6-cı sinifde dersde idim,evden mene zeng vurdu:”Gözümüz aydın,Hadrut işğaldan azad olundu!..”
“Var olsun Ali Baş Komandanımız,ordumuza eşq olsun!..”
Men de bu sevincimizi şagirdlerimle bölüşdüm,onları tebrik etdim.
Her bir sinifde olduğu kimi,bizim sinifde de üçrengli bayrağımız asılmışdı.
Bu zaman arxa cərgədən Pahib adlı bir şagird:”Müellime,olar,gelim bayrağımızı öpüm?”
Hem aldığım müjde xeberinin sevincinden,hem de şagirdimizin belə vetenperver davranışından qəhər meni boğdu,sevinc gözyaşları içinde:
-Oğlum,eyleş,teneffüsde bayrağımızı öperik,– dedim.
Zeng vurulan kimi 11 şagirdin hamısı(pandemiya olduğu üçün sınıf yarıya bölünmüşdü),eyni zamanda,men bir-bir bayrağımızı öpüb,çıxdıq.Bu davranışlarına göre men onlara teşekkürümü bildirdim.
Hemin gün bir tarix yaşadıq.Menim fikrimce,o şagirdler heç vaxt körpe üreklerinde hemin anda baş qaldıran bayraq sevgisini sile bilmeyecekler..
Bu,menim de müellimlik heyatımda silinmez izlerden biridir.
İndi azad olunmuş bütün yurd yerlərimizdə qürür,fəxr yerimiz olan üçrengli bayrağımız dalğalanır.
Sözlerimin yekunu olaraq İstiqlal şairi Mehmet Akif Ersoyun ölmez misralarını bir daha xatırlatmaq isteyirem:
Qorxma,sönmez bu üfuqlerde süzen al sancaq,
Sönmeden yurdumun üstünde tüten en son ocaq,
O menim milletimin yıldızıdır,parlayacaq,
O menimdir,o menim milletimindir ancaq!!!
Nəsimi rayon 54 Nömrəli tam orta məktəbin müəllimi
Hüseynova Rəfiqə
