Həqiqətən də, təyyarə qəzası kimi hadisələr insanı çox təsirləndirir, çünki onlar qeyri-adi və gözlənilməz bir şəkildə həyatla ölüm arasındakı sərhədi bir anda yox edir. Hökümə xanımın səsinin qulaqlarda cingiltisi isə o anın gerçəkliyini daha da kəskinləşdirir – bir az daha yaxın, bir az daha şiddətli hiss edilir.
“Nənəmdən rəhmətlikdən belə bir söz eşitmişdim: ölüm var, ölüm kimi ölüm var, zülm kimi” – bu fikir həmişə məni düşündürürdü. Bəli, bəzən ölüm çox sakit və dinc bir şəkildə gəlir, amma bəzi hallarda, həyatın ən ağır yükü kimi qarşımıza çıxır. Təyyarə qəzası kimi hadisələr də məhz həmin “zülm kimi” ölümün bir təzahürüdür. İnsanların həyatları birdən-birə, heç bir xəbərdarlıq olmadan dəyişir, yaxınlarını itirirlər və bu, insanın dərindən ağrısını hiss etməsinə səbəb olur.
Həmin anlarda insanın nə düşündüyünü, gözlərindən nə keçdiyini təsəvvür etmək çətindir. Bəlkə də, o insanların ağlında yalnız bir sual var: “Niyə?” Niyə belə bir faciə oldu? Niyə bu qədər həyat birdən-birə sona çatdı? Bu tip hadisələr insana öz mövcudluğunu daha dərindən dərk etməyə, həyatı daha qiymətləndirməyə vadar edir.
Bu cür hadisələr həm də bizə həyatın nə qədər qısa və həssas olduğunu xatırladır. Hər şeyin bir anda dəyişə biləcəyi və bizim nəzarətimizdən kənar bir çox amillə qarşılaşa biləcəyimiz gerçəyi, hər birimizin həyatında öz yerini tapır.
Hətta müxtəlif millətlərdən olan insanlar bir təyyarədəki eyni anı yaşayarkən, onların da ürəkləri çırpınır, qorxu hissi və ölümün yaxınlığını hiss edirlər. Bütün bu fərqlərə baxmayaraq, son nəticədə hamı eyni insanlıq və eyni duyğularla qarşılaşır. Bəli, onlar da insan idi, və hər biri öz həyatı, öz dünyası, sevdikləri haqqında düşünürdü. Millət, dil, irqi mənsubiyyət bu anlarda heç bir fərq yaratmır; hamı həmin anı eyni şəkildə yaşayıb.
Pilotlar və ekipaj isə bəlkə də hər zamankindən daha çox stress yaşayıb. Onların məsuliyyəti çox böyükdür – bir tərəfdən təyyarə sərnişinləri, digər tərəfdən də öz həyatları.
Bu vəziyyətlər həm də insanın nə qədər zəif və qorxulu bir vəziyyətdə olduğunu, təbiətə və bəxtə qarşı nə qədər həssas olduğunu göstərir.
Cənab Ali Baş Komandanın belə bir vəziyyətdə ölkəsinə qayıdıb dərhal müşavirə keçirməsi, onun vətəninə və xalqına olan bağlılığının, liderlik məsuliyyətini dərk etməsinin bariz nümunəsidir. Həqiqətən də, belə bir hərəkət, həm də insanlığın, mərhəmətin və liderliyin nə demək olduğunu göstərir. Çünki hər bir vətəndaşın həyatı, hər bir faciə onun üçün önəmlidir, amma eyni zamanda bir liderin ruhunun, onun xalqına olan sevgisinin gücünü daha da çox hiss edirsən.
Azərbaycanın Ali Baş Komandanı, belə bir anlarda sanki bir əsl insanlıq nümunəsi göstərdi. O, öz şəxsi rahatlığını bir kənara qoyub, hər şeyin önündə dövlətin və xalqının maraqlarını qoyaraq, liderliyini göstərdi. Bu, xalq üçün çox qiymətli bir dərsdir – hansı çətin vəziyyətlə üzləşsək də, əsl liderlər və əsl insanlıq təzahürləri belə ağır anlarda özünü göstərir.
O, xalqına dayaq olmaq üçün hər zaman olduğu kimi, liderlik və məsuliyyətini yerinə yetirməyə davam etdi. Və bu, yalnız bir liderin iş deyil, bu, bütün bir millətin gücünü birləşdirən, həmrəyliyi təmin edən bir hərəkətdir. Babalarımızdan, nənələrimizdən bizə gələn o dəyərli ənənə – başsağlığı vermək, əzizlərimizi dəstəkləmək, çətin anlarda bir-birimizin yanında olmaq – həmişə xalqımızın mənəvi qüvvətini artırıb.
Başınız sağ olsun, Cənab Prezident! Başın sağ olsun, Azərbaycan! Bu, həm xalqın, həm də bütün dünyaya göstərilən gücün və birlikdə olmanın simvoludur.
Nur içində yatın !
